|
Τον Ιούνιο του 1999 η Καριτσιώτισσα, Γιωργία Κατσάμπη-Καραμανή, βραβεύτηκε με μια ιδιαίτερη διάκριση του συνδικαλιστικού κινήματος της Νότιας Αυστραλίας. Πρόκειται για μια διάκριση που οπωσδήποτε τιμάει την Γιωργία, την οικογένειά της και το χωριό μας.
Μετά από 18 χρόνια αφοσιωμένη υπηρεσία στο συνδικαλιστικό κίνημα, η Γιωργία αναγνωρίστηκε επίτιμο μέλος του εργατικού σωματείου Miscellaneous Workers Union. Σύντομο βιογραφικό στο τελευταίο τεύχος του δελτίου του σωματείο συνοπτικά αναφέρει, «από αγροτοκόριτσο στα βουνά της Λακωνίας σε αντιπρόσωπο εργατικού σωματείου για 18 ολόκληρα χρόνια. Αυτή είναι η ζωή της Γιωργίας Καραμανή».
Η Γιωργία Καραμανή του Μανόλη γεννήθηκε στις 17 του Μάρτη 1949 στην Καρίτσα Λακωνίας. Πρώτη κόρη του Βαγγέλη και της Παναγιώτας Κατσάμπη, η Γιωργία πήρε την πρώτη της πνοή σε ένα καιρό που μόλις είχε προηγηθεί η ξενική κατοχή της πατρίδας, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και η ταραχή του εμφύλιου σπαραγμού. Η πατρίδα ήταν κατερειπωμένη και το χωριό, η Καρίτσα, στην φτώχεια, φοβερή φτώχεια. Το ανδρόγυνο Βαγγέλης και Παναγιώτα καταγόταν από φιλότιμες και τίμιες οικογένειες αλλά όπως και οι περισσότεροι χωριανοί φτωχές, πολύ φτωχές. Ο παππούς, Γιάννης Κατσάμπης, που είχε πεθάνει 5 χρόνια νωρίτερα, λένε 85άρης στα 1944, ήταν ξενοτσόπανος σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του. Παρ' όλα αυτά ο Βαγγέλης και η Παναγιώτα κεντούσαν όνειρα μιας ευτυχισμένης ζωής, με πολλά παιδιά, μέσα σε ένα χαρούμενο και στοργικό σπιτικό.
Η Γιωργία σαν πρώτη κόρη πήρε το όνομα της γιαγιάς Γιωργίας, το γένος Πήλιουρα, από τον Κοσμά. Σαν πρώτη κόρη χαιρόταν εξέχουσα θέση με αδιαμοίραστο ενδιαφέρον, αφοσίωση και χατίρια προπαντός από τον μπαμπά.
Μα παρ' όλους τους κόπους και θυσίες ο Βαγγέλης με δυσκολίες έβγαζε το ψωμί να ταΐσει την οικογένεια του. Έτσι το 1958 όταν η Γιωργία ήταν μόνον 8 χρόνων η οικογένεια χωρίστηκε. Ο πατέρας δέχτηκε την πρόσκληση του μπάρμπα Αργύρη να έρθει στην Αυστραλία. Έλεγε για 3-4 χρόνια, έτσι να οικονομήσει ένα κεφάλαιο για να αγοράσει ένα καλό χωράφι στο χωριό. Να όμως που η τύχη τα έφερε αλλιώτικα τα πράγματα! Πολύ γρήγορα η Αυστραλία γοήτευσε το Βαγγέλη και γράφει στο χωριό, «Πολυαγαπημένη μου σύζυγος Παναγιώτα, δεν μπορώ να αρνηθώ μια τέτοια χώρα από το μέλλον των παιδιών μας. Σας κάνω πρόσκληση να ρθείτε.» Η Γιωργία ακόμη θυμάται πώς πήδαγε στο κρεβάτι από τη χαρά της!
Στις 13 του Οκτώβρη 1961 ο θείος Γρηγόρης Χαγιάς στον Πειραιά είπε «Καλό ταξίδι» και αποχαιρέτησε την αδελφή του Παναγιώτα και τα τρία παιδιά. Ταξίδεψαν με το υπερωκεάνιο «Πατρίς» και 20 μέρες αργότερα ξανάσμιξαν με τον πατέρα.
Φθάνοντας όμως στην Αυστραλία η 12χρονη Γιωργία βρήκε τα πράγματα τελείως διαφορετικά από ότι τα περίμενε. Στην αρχή ήταν σαν ζούγκλα. Δεν μπορούσε να συνηθίσει τις λαμαρίνες που έβλεπε απάνω στα σπίτια, τα αυτοκίνητα που έτρεχαν, την παράξενη γλώσσα και όλη η οικογένεια να είναι στοιβαχτή σε ένα δωμάτιο.
Πολύ νωρίς, δεν ήταν ακόμη 14, η Γιωργία μπήκε για τα καλά στο μόχθο της βιοπάλης. Δούλεψε σε πολλές δουλειές. Πρώτη δουλειά το καραμελάδικο στο Goodwood, μετά το κλωστοϋφαντουργείο στο Halifax Street, μετά μπισκοτάδικο, στεγνοκαθαριστήριο και βάλε. Στις διακοπές συμπλήρωνε το εισόδημά της με αγροτικές δουλειές όπως στον τρύγο, στα μπιζέλια στα κεράσια … όλα στον αγώνα για να τα βγάλει πέρα.
Η ίδια λέγει η πιο σπουδαία μέρα στην ζωή της αναμφίβολα είναι η 1η του Μάρτη 1969, ημέρα αναπαραγωγής πού έδωσε την πρώτη πνοή στον μοναχογιό Σαράντο ο οποίος έγινε ο λόγος και ο σκοπός της ύπαρξης της.
Δύο χρόνια αργότερα, το Φλεβάρη 1972, η Γιωργία έπιασε δουλειά στο περιβάλλον που πραγματικά αναδείχτηκε, εκεί που έδειξε τον καλύτερο εαυτό της στο Julia Farr Centre. Εκεί η Γιωργία γνώρισε την καλή και εμπιστευτική της φίλη, τη Γερακίτισσα Φιλιπία Πήλιουρα, από την οποία δέχτηκε άπειρη βοήθεια και αγάπη.
Στο Julia Farr η Γιωργία έπαιξε ηγετικό ρόλο, τόσο στην αγάπη και βοήθεια για τους ασθενείς όσο και στο αγαπητό της σωματείο, το Miscellaneous Workers Union. Σαν αντιπρόσωπος του σωματείου η Γιωργία μπήκε για τα καλά στον εργατικό αγώνα για καλύτερα μεροκάματα και βελτίωση στις συνθήκες εργασίας. Στα τελευταία 10-15 χρόνια όταν πήγαινε κανείς στο σπίτι της λες και έμπαινε στο γραφείο του συνδικάτου. Συνέχεια έστρωναν σχέδια αγώνα με συντρόφους της. Συγχρόνως η Γιωργία διατήρησε την εμπιστοσύνη της διεύθυνσης της Julia Farr.
Κατά το 1973 η Γιωργία γνώρισε και αγάπησε το παλικάρι από τη Ρόδο. Το Φλεβάρη του 1974 χόρεψε το χορό του Ησαΐα με τον Μανόλη Καραμανή κι έτσι ένωσαν τις οικογένειες τους, τις τύχες τους και το μέλλον τους σε ισόβιο δεσμό.
Το 1998 άρχισε να αντιμετωπίζει έναν άλλο αγώνα, τον αγώνα για την αποκατάσταση της υγείας της. Όπως πάντοτε παράμεινε σίγουρη και θετική. Όπως πάντοτε έδειχνε περισσότερη μέριμνα και φροντίδα για τους δικούς της κι για εκείνους που αγαπούσε, παρά για τον εαυτό της. Δυστυχώς τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 14 του Απρίλη 2001, ανήμερα του Μεγάλου Σαββάτου, η Γιωργία έχασε την τόσο άνιση μάχη.
|
|
